Granice

W mrocznym lesie, gdzie cienie tańczą z wiatrów śpiewem, pojawia się postać, niemal niewidoczna – kobieta, lecz nie z ciała, lecz z mgły. Jej sylwetka jest eteryczna, kształtna, jakby utkane z samego oddechu nocy, z lekkością unoszącą się w chłodnym powietrzu. Jej ciało to zaledwie zamglona tajemnica, znikająca i powracająca w chwilach, gdy światło księżyca dotyka ziemi. Wokół niej gęstnieje mrok, drzewa wydają się oddychać w rytm jej nierealnej obecności. Wzrok tej postaci przenika przestrzeń, jakby dostrzegała to, czego nie widzą ludzkie oczy, spoglądając w głąb duszy, a jej twarz, choć bez szczegółów, emanuje cichym spokojem. Cała scena jest niczym sen, w którym granice między rzeczywistością a zaświatami zacierają się w delikatnym, mglistym tańcu. Kobieta-duch jest zmysłowym echem nieistniejącego świata, unoszącym się w ciszy ciemnego lasu, gdzie cienie i mgła stają się jednością, a czas zatrzymuje się w niepokojącym, lecz pięknym zawieszeniu.