Spotkanie

Na granicy nieba i ziemi,
tam, gdzie oddech świata cichnie,
chmury i mgły w sekretnym tanie
spotykają się każdej świcie.

Chmury spływają z nieboskłonu,
białe i miękkie jak marzeń wstęgi,
Mgły, jak welon porannej toni,
wznoszą się z pól, z rzek srebrnych księgi.

Spotykają się w pół drogi milcząco,
splatają dłonie w przejrzystej ciszy,
Chmura mgłę pieści dotykiem tkliwym,
a mgła jej szeptem sekretów słyszy.

Ich romans trwa, gdy świat jeszcze drzemie,
gdy świt ich kroki w szarość owija,
W objęciach unoszą się ponad ziemię,
gdzie czas się topi, a przestrzeń przemija.

Lecz słońce zazdrosne spogląda z góry,
rozprasza kochanków promieniem złotym,
Mgły w dół opadają, chmury się wznoszą,
by znów się spotkać pod wieczoru łopotem.

I tak codziennie, w kręgach wieczności,
tańczą na granicy ziemi i nieba,
Chmury i mgły – w wiecznym romansie,
którego kresu wciąż nie potrzeba.