Twórcze idee

Jutro wracam do obrazu, który zaczęłam tydzień temu. Jego wyobrażenie pojawiło się w mojej głowie już jakiś czas temu – tak to bywa. Czasem staje się tak silna, że nie potrafię jej zignorować. Muszę ją przenieść na płótno. Jednak czasem trudno rozpoznać, który z pomysłów zasługuje na pierwszeństwo. Walczę z nimi, a one walczą ze mną – pchają się jedna przed drugiego, chcąc być uchwycone. To bywa frustrujące, ale wiem, że decyzje, które podejmuję, mają kluczowe znaczenie dla mojego rozwoju jako artystki.

Obraz, nad którym teraz pracuję, przedstawia różane pole. Kwiaty będą miały herbacianą czerwień, a cała scena rozgrywać się będzie o wczesnym poranku, kiedy słońce zaczyna walczyć z nocą. Moje ulubione róże, pełne soczystych barw, staną w centrum. Po nich na pierwszym planie pojawi się prawdopodobnie obłok, lekki, puszysty, który spadł z nieba. Może to początek cyklu „Spadające obłoki”, ale jeszcze nie wiem. Wszystko zależy od tego, jak obraz się rozwinie. To za wcześnie, by o tym decydować, jeszcze nie znam pełnej narracji.

Czasem jeden obraz wypełnia moją głowę na tyle, że nie potrafię zająć się innymi pomysłami. I tak być musi, by dzieło mogło zostać ukończone. Myśli rozpraszające się na inne koncepcje nie służą dziełu, które wciąż potrzebuje swojego czasu. Czasami jednak nowe idee wdzierają się do mojej głowy, a ta nieukończona praca przestaje być ważna. Zwykle mam przy sobie szkicownik, w którym zapisuję wszystkie myśli na przyszłość, by nie zapomnieć o nich. Ale ważne jest, by nie zapominać o obrazie, który w danym momencie tworzę – inaczej stracę do niego zainteresowanie.

Sztuka jest jak związek. Wymaga pełnej uwagi i poświęcenia. Gdy pojawia się nowa idea, potrafi tak mnie opętać, że na chwilę zapominam o tym, co malowałam wcześniej. W obrazie trzeba się na chwilę zakochać, oddać mu całe serce, pielęgnować go, malować w szczegółach, jakbyśmy sami chcieli być dotykani z czułością i miłością. Moje obrazy są pełne miłości a ich tworzenie pochłania mnie tak bardzo, a czas jest tak ulotny.